Masama ang aking pakiramdam. Dumadaloy ang malamig na pawis sa aking mukha at sa ibang parte ng aking katawan. Hindi ko kayang magbuhat ngayon ng mabibigat.

Napilitan aking mag undertime sa aking trabaho dahil alam ko na hindi na kaya ng aking katawan. Ramdam ko na bugbog na rin siguro dahil sa bigat ng trabaho ko bilang construction worker. Nakakapagod pero mababa lang ang sahod. Sobrang init ng pakiramdam ko parang gusto kong maglublob sa malamig na tubig ng buong araw. Nakikipagsabayan pa ang nangangalit na init ng araw na parang iniihaw ng buhay. Bumili muna ako ng gamot at mineral water sa tindahan sa gilid ng daan at nagpasyang umupo muna sandali sa lilim ng isang malaking puno.

Hayy ang sarap ng ihip ng hangin.

Pinapanood ko ang mga sasakyang mabibilis na dumadaan sa aking harapan at ang mga naglalakad na mga tao na hindi iniinda ang init ng panahon. Masyadong busy ang karamihan; karamihan may mga ginagawa. Kasi kung tutunganga ka lang maghapon ay walang grasya na mahuhulog sa harapan mo. Kailangang akyatin ang mataas na puno para makuha ang inaasam na bunga. Pitong taon na rin ako sa aking trabaho at kahit nga sabihin ko na pabagsak na rin ang katawan ko eh kailangan pa rin magtrabaho para buhayin ang pamilya. Binuksan ko ang gamot na binili ko pati na rin ang mineral water. Isusubo ko na sana sa aking bibig ang gamot ng biglang may nagsalita sa aking gilid...

Bakit hindi nababawasan ang populasyon nyo?

Nalunok ko ang aking gamot pero natapon ang kalahati ng tubig na hawak ng isa kong kamay.

“Hoy bata, tangina kanina ka pa dyan? Tumalsik ang kaluluwa ko sa aking katawan ah. Natapon pa ang tubig na hawak ko.” galit na sabi ko sa bata.

Nakatangin lang sya sa akin.

“taga saan ka ba? Asan ang mga magulang mo? Hindi ka ba hinahanap sa inyo?” sunod sunod na tanong ko sa kanya.

“Wala rito ang mga magulang ko. At lalong hindi nila ako hahanapin kasi sila ang nagtapon sa akin dito” sabi ng bata.

Tinitigan ko ang bata. Hindi naman sya gusgusin tingnan hindi tulad ng ilang batang nakikita ko na natutulog at namamalimos sa kalye. Mahaba at kulot ang buhok nito na parang pambabae at medyo malaki rin ang mata. Nakasuot naman ito ng malinis na tshirt at shorts pero wala itong na tsinelas o sapatos na suot. Matalim ang titig nya sa akin.

“Hoy bata ano ang pangalan mo?” tanong ko sa kanya.

“Wala akong pangalan pero madalas itawag sa akin ay Dos.”

“Dos? Parang number 2 ganon?” tanong ko ulit sa kanya.

Hindi sya sumagot.

Masakit pa rin ang ulo ko pati ang likod ko. Kailangan ko na rin siguro umuwi sa bahay para magpahinga.

“Bakit hindi nababawasan ang populasyon nyo” tanong nya ulit sa akin.

“Alam mo bata..kahit sabihin natin na milyon-milyon ang namamatay araw-araw eh hindi talaga mababawasan ang tao kasi milyon din ang mga ipinapanganak at dumaragdag araw-araw. Hindi ba yan naituturo sa paaralan nyo ah?”

“Sa bawat buhay na nakatakdang malagas ngayong araw, karamihan sa kanila sasama sa daloy ng malakas na hangin papunta sa pinaka-ilalim. Doon sila habambuhay na iiyak, sisigaw at magdurusa pero walang sinumang makakatulong sa kanila sa paghila ng malakas na pwersa sa hukay na sa buong buhay nila ay hindi pa nila nakikita.” sabi ng bata.

Napatingin ako sa bata.

“Karamihan ay yayakapin ng dilim. Walang liwanag ang makakapigil..” sabi ulit nya.

Hindi ko alam pero parang may kakaiba sa kanya. Ang matatalim nitong titig at ang pagsasalita nito na parang may bumabalot na ulap.

“Hoy bata nakasinghot ka ba ng rugby ngayon? Inubos mo ba ang buong bote ha? Alam mo kung pumasok ka ngayon sa paaralan nyo eh sana may natutuhan ka pa. Sige na umuwi ka na at aalis na rin ako. Baka masagasaan ka pa ng mabibilis na sasakyan na dumaraan.

Tumayo ako bigla para umalis pero hinawakan nya ang kamay ko. Mahigpit ang kanyang hawak.

“Nakikita mo 'yung lalaki na iyon..”

Tinuro nya ang isang lalaki na kakalabas lang sa isang mataas at malaking gusali sa kabilang daan.

“Sino yun tatay mo?” nagtatakang tanong ko sa kanya.

“Kahit gaano katibay at kalaki ang barko sa gitna ng karagatan, hindi nyo malalaman kung makakayanan nito ang malalakas na alon na sasalubungin nito. Dalawa lang ang posibleng mangyayari: magpapatuloy sa paglalayag o sisirain ng alon at hihigupi sa kailaliman ng nangangalit na karagatan” sabi ng bata.

Kinilabutan ako bigla. Parang nagtayuan ang mga balahibo ko. Sino itong batang ito? Baliw ba ito?

May tinuro pa syang isang lalaki na nakasuot ng dilaw na damit na nakatayo sa gilid ng daan na parang naghihintay ng sasakyan.

Sumakay ang unang lalaki sa kanyang sasakyan at mabilis itong pinaandar.

Napakabilis ng mga sumunod na pangyayari.

Habang mabilis ang pagmamaneho ng lalaki ay biglang may isang malaking truck na mabilis rin ang pagpapatakbo ang biglang bumangga sa sasakyan ng lalaki. Malakas ang salpok ng dalawang sasakyan; tumalsik ang kotse at rinig na rinig ko ang pagkabasag ng mga salamin. Sumalpok pa ito sa isang malaking poste at tumaob. Para itong latang hinataw ng baseball bat. Dumiretso pa ang takbo ng malaking truck at nahagip ang lalaking nakasuot ng dilaw na damit; tumilapon ito ng mataas sa ire at bumagsak ng napakalakas sa konkretong daan at nakabasag basag sa maraming piraso ang ulo nito. Maririnig ko ang sigawan ng maraming tao sa gilid ng daan.

Nanlaki ang mata ko at hindi ako makapagsalita. Tiningnan ko ang bata. Tumingin sya sa akin at ngumiti.

“Paano mong...paanong mong nalaman....sino ka?!!!” sigaw ko sa bata.

“Maswerte ka pa sa ngayon..maswerte ka pa. Ang bangka mo ay patuloy pang maglalayag sa karagatan  sa ngayon pero hindi mo mapipigilan ang pagdating ng mas malakas na alon na magpapalubog at hihila sa iyo sa pinakailaliman ng mundo. Sa ngayon magsaya ka muna kasi alam ko sa darating na panahon na magkikita pa ta'yo. Ako na mismo ang maghahatid sa iyo...

Lumingon ako sa kabilang daan...marami ng tao ang nagsisikumpulan at dumating na rin ang ambulansya. Pagtingin ko ay wala na ang bata sa kanyang kinauupuan.